Ailenin sonunu ne kadar tahmin ediyoruz, bu konudan bahsettik, olası bir ölüm tarihi koyuyoruz? Kaç ailenin doğduğunu ve zaten kurulmuş bir efsane altında ayrıldığını söylemek imkansızdır, bu da bir mezarda taş döşeme gibi acı çeken ve tartan bir kavram. Kurban dönemi öldü ve mantıklı: Neden “Aile” adlı minyatür topluluğun peşinde “Ben” i yerinden etmeliyiz? “Zamanım Değer,” orada duyulur ve genellikle koruma gibi terimlerle bağlantılıdır.
Bununla birlikte, aile acısı, Francisco Franco veya Louis XIV'in acısından dolayı kuşkusuz sonsuz görünüyor. Hala olağandışı geçerliliğe sahip olan bu efsanenin ve üç yetişkin çocuğu olan Norveçli bir ailenin ayrışması, kaçakçılık Modern bir aileile ilgili Helga Flatland. Tartışma basit: Baba, Baba ve Annenin 70. doğum günü vesilesiyle İtalya'ya yapılan bir gezi sırasında çocuklarını ayırdıklarını duyuruyorlar.
Bu, sertlik olmadan (“farklı yönlerde büyüdük”) birlikte alınan bir karardır, ancak Liv, Ellen ve Hakon'un ruhlarında bir el bombası gibi patlayan, her birinin bir yaşamın temellerini dövdüğüne inandığı toprakları hareket ettirir. Kendi ortaklarının, kendi ailelerinin ve inançlarının gücü, çocukların kelimeyi dönüşümlü olarak aldığı, aile geçmişini ve bakış açılarını bir prizma gibi yeniden inşa ettikleri 300 sayfa boyunca sorgulanmaktadır.
“Gerçek yok,” romanın binalarından biri olabilir. But it is not the only one, because what Flatland manages to propose with a mastery, without underlined and obvious signs, is the infantilization of an entire society, a subversion of the terms that paradoxically has to do with the extension of life hopes: parents who at 70 have life ahead, children with children who feel deeply defenseless before the idea of the divorce of their parents, women who delay the age of maternity The unpleasant surprise that at age 40, in spite Tüm bilimsel ilerlemelerden, vücutları büyük büyükbabaları olan ve artık doğal olarak gebe kalamayanlardan farklı değildir.
Daha fazla yaşıyorsun, ama nasıl yaşıyorsun? 70 yaşında yeni bir evde tekrar başlamak bir rahatlama mı yoksa kınama mı? Bugün, Ellen'in belirttiği gibi, hamile kalmak isteyen ve “kırk yeni yirmi”, ama aksi takdirde, “hiç kimse kendi yaşının karşılık geldiğini hissetti, en azından kırk ya da yetmiş yıllık bir insanın nasıl olması gerektiğine dair geleneksel fikirlerle ilişkili değil.”
Bu kitaptaki karakterlerin karşılaştığı iddia edilen sonsuz olasılıklar var mı? Bu burjuvaziyi rahatça iyice taşmış evlere, sağlam işlere, sağlık sigortasına, Avrupa üzerinden gezilere yerleştirilmiş, mutlu hissediyor musunuz? Çok fazla görev hala ayakta duruyor ve yıkmaya çalışırken, hapishane, özgür aşk vaaz eden, ancak monogaminin görevini açık bir ilişki ile değiştiren en küçük oğul Hakon'da olduğu gibi sadece adını değiştiriyor.
Bu “modern aile” hakkında nihai yansıma olarak, bağlılık sorunun ne kadar evrensel olduğunu sorabilir. Lezama Lima, “bir adamın çocukluğunun annesinin öldüğü gün bittiğini” yazdı. Hakon, “arkadaşlarımın, gelinlerimin veya ortak işçilerimin önünde olabileceğim yansıtıcı ve olgun, ailemle birlikte olduğumda bağımsızlığın kaybolduğunu söylüyor. Aniden kendimi kardeş ve küçük oğlunun rolüne yakalandığını görüyorum ve kendimi bu rolden haberdar etme girişiminin yapay ve saçma bir şey olarak algılandığını görüyorum.” Hepimiz, arka planda, her zaman, oğullar ve kızları memnun etmeye, yüzleşmeye, ebeveynlerin dikkatini çekmeye çalışıyor muyuz? Cevap evet ise, muhtemelen aile kavramının önünde daha fazla bayrak var.
Modern bir aileHelga Flatland. Trad. Ana Arrow Marco. İskandinav kitapları, 294 sayfa.
Bununla birlikte, aile acısı, Francisco Franco veya Louis XIV'in acısından dolayı kuşkusuz sonsuz görünüyor. Hala olağandışı geçerliliğe sahip olan bu efsanenin ve üç yetişkin çocuğu olan Norveçli bir ailenin ayrışması, kaçakçılık Modern bir aileile ilgili Helga Flatland. Tartışma basit: Baba, Baba ve Annenin 70. doğum günü vesilesiyle İtalya'ya yapılan bir gezi sırasında çocuklarını ayırdıklarını duyuruyorlar.
Bu, sertlik olmadan (“farklı yönlerde büyüdük”) birlikte alınan bir karardır, ancak Liv, Ellen ve Hakon'un ruhlarında bir el bombası gibi patlayan, her birinin bir yaşamın temellerini dövdüğüne inandığı toprakları hareket ettirir. Kendi ortaklarının, kendi ailelerinin ve inançlarının gücü, çocukların kelimeyi dönüşümlü olarak aldığı, aile geçmişini ve bakış açılarını bir prizma gibi yeniden inşa ettikleri 300 sayfa boyunca sorgulanmaktadır.
“Gerçek yok,” romanın binalarından biri olabilir. But it is not the only one, because what Flatland manages to propose with a mastery, without underlined and obvious signs, is the infantilization of an entire society, a subversion of the terms that paradoxically has to do with the extension of life hopes: parents who at 70 have life ahead, children with children who feel deeply defenseless before the idea of the divorce of their parents, women who delay the age of maternity The unpleasant surprise that at age 40, in spite Tüm bilimsel ilerlemelerden, vücutları büyük büyükbabaları olan ve artık doğal olarak gebe kalamayanlardan farklı değildir.
Daha fazla yaşıyorsun, ama nasıl yaşıyorsun? 70 yaşında yeni bir evde tekrar başlamak bir rahatlama mı yoksa kınama mı? Bugün, Ellen'in belirttiği gibi, hamile kalmak isteyen ve “kırk yeni yirmi”, ama aksi takdirde, “hiç kimse kendi yaşının karşılık geldiğini hissetti, en azından kırk ya da yetmiş yıllık bir insanın nasıl olması gerektiğine dair geleneksel fikirlerle ilişkili değil.”
Bu kitaptaki karakterlerin karşılaştığı iddia edilen sonsuz olasılıklar var mı? Bu burjuvaziyi rahatça iyice taşmış evlere, sağlam işlere, sağlık sigortasına, Avrupa üzerinden gezilere yerleştirilmiş, mutlu hissediyor musunuz? Çok fazla görev hala ayakta duruyor ve yıkmaya çalışırken, hapishane, özgür aşk vaaz eden, ancak monogaminin görevini açık bir ilişki ile değiştiren en küçük oğul Hakon'da olduğu gibi sadece adını değiştiriyor.
Bu “modern aile” hakkında nihai yansıma olarak, bağlılık sorunun ne kadar evrensel olduğunu sorabilir. Lezama Lima, “bir adamın çocukluğunun annesinin öldüğü gün bittiğini” yazdı. Hakon, “arkadaşlarımın, gelinlerimin veya ortak işçilerimin önünde olabileceğim yansıtıcı ve olgun, ailemle birlikte olduğumda bağımsızlığın kaybolduğunu söylüyor. Aniden kendimi kardeş ve küçük oğlunun rolüne yakalandığını görüyorum ve kendimi bu rolden haberdar etme girişiminin yapay ve saçma bir şey olarak algılandığını görüyorum.” Hepimiz, arka planda, her zaman, oğullar ve kızları memnun etmeye, yüzleşmeye, ebeveynlerin dikkatini çekmeye çalışıyor muyuz? Cevap evet ise, muhtemelen aile kavramının önünde daha fazla bayrak var.
Modern bir aileHelga Flatland. Trad. Ana Arrow Marco. İskandinav kitapları, 294 sayfa.
