Koşulların gerektirdiği ve büyük bir yarışa tek başına hazırlanan binici, Japonya'dan yeni gelen güçlü ata biner. Buenos Aires hipodromu tıklım tıklım dolu. Başlangıç umut verici, ancak parkurun ilk virajında hayvan itaatsizlik ediyor ve birlikte yolu caddeden ayıran parmaklıklara çarpıyorlar. Kes, üç nokta. Sürücü şu anda komada; doktorlar bunun geri dönülemez olduğuna inanıyor. Beklenmedik bir şekilde uyanır, etrafına bakar ve bir kürk manto görür. Kes, üç nokta. Sürücü bir hanımefendiye benziyor. Hastaneden kaçar ve Buenos Aires sokaklarında yürümeye başlar. Geceleri yürümeye devam eden bazı çocuklar onu anneleri olarak tanıyor. Belki öyleydi. Birçok insan mobilyalarıyla birlikte kaldırımda yaşıyor, burası mülksüzlerin yaşam alanı. Bütün bunlar olurken, üç haydut kadına dönüşen biniciyi arar.
Önceki paragraf, yılın en çok izlenen Arjantin filmlerinden birinin açıklamasıdır. Aslında, 120.000'den fazla seyirci seçti Jokey Luis Ortega'nın yazısı. Eğer bugün yarışmaya sunulursa, kağıt üzerinde Ortega'nın filminin çekilme şansı çok düşük olacak. Kim böyle bir şeye bahse girer ki? INCAA'da para miktarlarına karar verenlerin yeni kriteri estetik değil ekonomik; Bir filmi finansal olarak desteklemenin geçerliliğinin, potansiyel gişe çekiciliğiyle doğrulandığı varsayılmaktadır. Yoksa fakültenin kehanet gücü yanılmaz mı ve Ortega'nın güzel ve çılgın gerçeküstücülüğünün tam da halkın görmek istediği şey olduğunu anlayacaklar mı? Doğru: görüyorlar.
Her günün hakareti
Başkan Javier Milei göreve gelir gelmez paranın olmadığını hemen duyurdu; ayarlama yöntemdi, sıfır açıktı, telos. Geleceğine ilişkin ilk açıklamalar Ulusal Sinema ve Görsel-İşitsel Sanatlar Enstitüsü (INCAA) Arjantin'deki sembolik yaşama hakim olan acımasız ekonomik zihniyetle aynı çizgideydiler. Artık sinema sayılarla ölçülecek: estetik kayıp bir disiplin olacak; kültür, mümkün olduğunca Devlet desteği olmadan idare etmesi gereken bir alan.
Durumun böyle olabilmesi için, film yapımının devlet katılımından gerekli şekilde ayrılmasını sağlayacak bir strateji tasarlandı. INCAA'nın otarşisi ve kayıp yaratmayan verimli üretim ve sergileme modeli, tekrarlanan retorik eylemlerle gayri meşru hale getirildi.
Cecilia Kang'ın “Bir gemi beni alıp götürdü.”
Taktik: Skandal kıyasları dökün. Örnek: Chaco'nun çocuklarının açlığı, kimsenin görmediği Arjantin filmleriyle bağlantılı. Bu pervasız ifadenin I-Ching'in yuvarlanmasına eşdeğer bir epistemolojik sağlamlığı var, ancak sanki doğruymuş gibi öfke uyandırabileceği de yadsınamaz; her şey söyleniyor, her şey kabul ediliyor; bu da çağımızın manevi yoksulluğunun bir başka işareti.
Rezil hükümet sözcüsü arada bir, var olmaya layık olmayan bazı başlıkları “kendiliğinden” vurguluyor çünkü bunlardaki her atış, açların ağzından bir kaşık dolusu sütün eksiltilmesi anlamına geliyor. Aylar önce damgalamıştı Kamuflaj; yakın zamanda aleyhine dava açtı Bir gemi beni alıp götürdüen azından Pizarnik'in bir ayetinin bir kısmını kurtaran bir hakaret.
Cecilia Kang'ın filmini yalnızca 84 izleyicinin izlediği söylendi. Az sayıda gösterime giren ve ülke çapında iki ya da üç sinema salonu bulunan Kang'ın filmi, onu Hamburg Festivali ve Lima Festivali'nde izleyen yabancı seyircileri saymazsak, 5.000'den fazla izleyiciyi toplamaktan pek de uzak değil. Aslında rastgele sayıları bir argümanın kanıtıymış gibi ortaya atmak apaçık bir yalan biçimi oluşturur.
Andrés Di Tella'nın “Karışık Bant La Pampa” filmi.
INCAA başkanı Arjantin sinemasının 2000'den bu yana çöküşe saplandığını iddia ederken ne söyleyebiliriz? Bu inkar edilmesi kolay bir hakarettir, çünkü İçinde bulunduğumuz yüzyılın Arjantin sineması dünyanın her köşesinde tanındı. San Sebastián Film Festivali'nin son edisyonunda verdiği güçlü destekle duyurduğu gibi; Öyle bile olsa, doğru argümanların zarar verme isteğine ve zulümden duyulan zevke karşı hiçbir etkisinin olmadığının tespit edilmesi endişe vericidir.
Rakamların yalan söylemediği bir şey var: 2024 yılı boyunca INCAA hiçbir filme mali destek sağlamadı. Destekler önceki yıllarda bütçesi onaylanan filmlere yoğunlaştı. 2024 yapım yarışmasının 626/2024 sayılı Kararı iki belgesele (50.000 ABD Doları) ve sekiz kurguya (225.000 ABD Doları) fayda sağlayacaktır. Neredeyse 800 proje sunuldu ve seçilenler paraya ancak 2025 yılında güvenebilecek.
Sinemanın yaşadığı yer
Bu bir mucize çünkü filmlerin yaptığı bir iş değil En iyisi henüz gelmedi (Nanni Moretti), Karışık kaset La Pampa (Andrés Di Tella), Oğlan ve balıkçıl (Hayao Miyazaki), Yan oda (Pedro Almodovar), Dönüşüm (Marco Bellocchio), Belirsiz şeyler (Rafael Aparicio), Dünyanın sonundan çok fazla şey beklemeyin (Radu Jude) ve Kalanlar (Alexander Payne) serbest bırakıldı. Hiçbirinin Ortega'nınkinden daha büyük bir izleyici kitlesi yoktu. Sinemanın büyüklüğünün varlığını sürdürdüğü ve parladığı, aynı zamanda dünya ve bizim hakkımızda da söyleyecek bir şeyleri olan olağanüstü filmlerdir.
Aslında Moretti, neyin olabileceğine ve yeniden olabileceğine dair tarihsel bir anıya yöneliyor; Miyazaki ise dünya güzelliklerinin artık sona erdiğini anlar ve kıyamet gelmeden aşkına veda eder. Jude, bir yandan mizah ve öfkeyle olayların durumunu canlandırmaya çalışırken, bir yandan da şimdiki zamanın geçmişe yabancılaşmasını net bir şekilde tasvir ediyor.
Bellocchio'nun bu yıl sinemalarda izlenebilecek olağanüstü filmi “Dönüşüm”.
Aparicio, Almodóvar ve Payne'in dikkatle yakaladığı şey ise farklı: Terbiyeye inanıyorlar ve türümüzün en büyük icatlarından biri olarak dostluğu savunuyorlar. Di Tella ve Bellocchio'nun yolları farklı çünkü geçmişe yolculuk ediyorlar, inanılmaz karakterleri canlandırıyorlar ve sinema ile inançlar arasındaki ilişkiyi gösteriyorlar. Adı geçen filmlerin hepsinde silinmez pasajlar var.
Yılın tüm sahnelerinin yer aldığı sahneyi düşünün: Dönüşüm Bir çocuk, Rabbimiz İsa Mesih'in dünyanın tüm günahlarını taşıma rolündeki tükenişine tanık olur. İsa çarmıhtan iner, sunaktaki çocuğa bakar ve olay yerinden ayrılır. Böyle bir şey ancak sinemada görülebilir.
Önceki paragraf, yılın en çok izlenen Arjantin filmlerinden birinin açıklamasıdır. Aslında, 120.000'den fazla seyirci seçti Jokey Luis Ortega'nın yazısı. Eğer bugün yarışmaya sunulursa, kağıt üzerinde Ortega'nın filminin çekilme şansı çok düşük olacak. Kim böyle bir şeye bahse girer ki? INCAA'da para miktarlarına karar verenlerin yeni kriteri estetik değil ekonomik; Bir filmi finansal olarak desteklemenin geçerliliğinin, potansiyel gişe çekiciliğiyle doğrulandığı varsayılmaktadır. Yoksa fakültenin kehanet gücü yanılmaz mı ve Ortega'nın güzel ve çılgın gerçeküstücülüğünün tam da halkın görmek istediği şey olduğunu anlayacaklar mı? Doğru: görüyorlar.
Her günün hakareti
Başkan Javier Milei göreve gelir gelmez paranın olmadığını hemen duyurdu; ayarlama yöntemdi, sıfır açıktı, telos. Geleceğine ilişkin ilk açıklamalar Ulusal Sinema ve Görsel-İşitsel Sanatlar Enstitüsü (INCAA) Arjantin'deki sembolik yaşama hakim olan acımasız ekonomik zihniyetle aynı çizgideydiler. Artık sinema sayılarla ölçülecek: estetik kayıp bir disiplin olacak; kültür, mümkün olduğunca Devlet desteği olmadan idare etmesi gereken bir alan.
Durumun böyle olabilmesi için, film yapımının devlet katılımından gerekli şekilde ayrılmasını sağlayacak bir strateji tasarlandı. INCAA'nın otarşisi ve kayıp yaratmayan verimli üretim ve sergileme modeli, tekrarlanan retorik eylemlerle gayri meşru hale getirildi.
Cecilia Kang'ın “Bir gemi beni alıp götürdü.”
Taktik: Skandal kıyasları dökün. Örnek: Chaco'nun çocuklarının açlığı, kimsenin görmediği Arjantin filmleriyle bağlantılı. Bu pervasız ifadenin I-Ching'in yuvarlanmasına eşdeğer bir epistemolojik sağlamlığı var, ancak sanki doğruymuş gibi öfke uyandırabileceği de yadsınamaz; her şey söyleniyor, her şey kabul ediliyor; bu da çağımızın manevi yoksulluğunun bir başka işareti.
Rezil hükümet sözcüsü arada bir, var olmaya layık olmayan bazı başlıkları “kendiliğinden” vurguluyor çünkü bunlardaki her atış, açların ağzından bir kaşık dolusu sütün eksiltilmesi anlamına geliyor. Aylar önce damgalamıştı Kamuflaj; yakın zamanda aleyhine dava açtı Bir gemi beni alıp götürdüen azından Pizarnik'in bir ayetinin bir kısmını kurtaran bir hakaret.
Cecilia Kang'ın filmini yalnızca 84 izleyicinin izlediği söylendi. Az sayıda gösterime giren ve ülke çapında iki ya da üç sinema salonu bulunan Kang'ın filmi, onu Hamburg Festivali ve Lima Festivali'nde izleyen yabancı seyircileri saymazsak, 5.000'den fazla izleyiciyi toplamaktan pek de uzak değil. Aslında rastgele sayıları bir argümanın kanıtıymış gibi ortaya atmak apaçık bir yalan biçimi oluşturur.
INCAA başkanı Arjantin sinemasının 2000'den bu yana çöküşe saplandığını iddia ederken ne söyleyebiliriz? Bu inkar edilmesi kolay bir hakarettir, çünkü İçinde bulunduğumuz yüzyılın Arjantin sineması dünyanın her köşesinde tanındı. San Sebastián Film Festivali'nin son edisyonunda verdiği güçlü destekle duyurduğu gibi; Öyle bile olsa, doğru argümanların zarar verme isteğine ve zulümden duyulan zevke karşı hiçbir etkisinin olmadığının tespit edilmesi endişe vericidir.
Rakamların yalan söylemediği bir şey var: 2024 yılı boyunca INCAA hiçbir filme mali destek sağlamadı. Destekler önceki yıllarda bütçesi onaylanan filmlere yoğunlaştı. 2024 yapım yarışmasının 626/2024 sayılı Kararı iki belgesele (50.000 ABD Doları) ve sekiz kurguya (225.000 ABD Doları) fayda sağlayacaktır. Neredeyse 800 proje sunuldu ve seçilenler paraya ancak 2025 yılında güvenebilecek.
Sinemanın yaşadığı yer
Bu bir mucize çünkü filmlerin yaptığı bir iş değil En iyisi henüz gelmedi (Nanni Moretti), Karışık kaset La Pampa (Andrés Di Tella), Oğlan ve balıkçıl (Hayao Miyazaki), Yan oda (Pedro Almodovar), Dönüşüm (Marco Bellocchio), Belirsiz şeyler (Rafael Aparicio), Dünyanın sonundan çok fazla şey beklemeyin (Radu Jude) ve Kalanlar (Alexander Payne) serbest bırakıldı. Hiçbirinin Ortega'nınkinden daha büyük bir izleyici kitlesi yoktu. Sinemanın büyüklüğünün varlığını sürdürdüğü ve parladığı, aynı zamanda dünya ve bizim hakkımızda da söyleyecek bir şeyleri olan olağanüstü filmlerdir.
Aslında Moretti, neyin olabileceğine ve yeniden olabileceğine dair tarihsel bir anıya yöneliyor; Miyazaki ise dünya güzelliklerinin artık sona erdiğini anlar ve kıyamet gelmeden aşkına veda eder. Jude, bir yandan mizah ve öfkeyle olayların durumunu canlandırmaya çalışırken, bir yandan da şimdiki zamanın geçmişe yabancılaşmasını net bir şekilde tasvir ediyor.
Aparicio, Almodóvar ve Payne'in dikkatle yakaladığı şey ise farklı: Terbiyeye inanıyorlar ve türümüzün en büyük icatlarından biri olarak dostluğu savunuyorlar. Di Tella ve Bellocchio'nun yolları farklı çünkü geçmişe yolculuk ediyorlar, inanılmaz karakterleri canlandırıyorlar ve sinema ile inançlar arasındaki ilişkiyi gösteriyorlar. Adı geçen filmlerin hepsinde silinmez pasajlar var.
Yılın tüm sahnelerinin yer aldığı sahneyi düşünün: Dönüşüm Bir çocuk, Rabbimiz İsa Mesih'in dünyanın tüm günahlarını taşıma rolündeki tükenişine tanık olur. İsa çarmıhtan iner, sunaktaki çocuğa bakar ve olay yerinden ayrılır. Böyle bir şey ancak sinemada görülebilir.