Çoğu zaman olduğu gibi hava durumu şüpheye düşmeye başladı. Özellikle camın arkasından teşhis koyma şansı daha az olanlara bakanlar için. Avenida Córdoba ve 9 de Julio adresindeki iki katlı Buenos Aires kafesinde yer, içeri doğru yayılan, alçak, düz, neredeyse hareketsiz ışıkla değer verilen abartılı caddenin manzarası olan pencerelerdir. Konsantre olmak için ideal olarak kişisel olmayan öncüller, optik ve coğrafi bir formülün zirvesinde kaybolur. Faziletini ve avantajını, duman olmasıyla kazanır. Bardak kaynar halde geliyor.
Yeni bir masa seçen kişi, yanından geçerken yasemin çiçeğini istemeden algılamayı sever. Bir anne ve kızı ikinci dillerinde konuşurken aynı sese sahiptirler. Enstrümanı kadar uzun boylu bir müzisyen – şaka yapmaya cesaret edemiyordu: muhatabı yarı sağır ve herhangi bir şeyi yorumlayacağından korkuyordu – ceketini giyiyor ve kapüşon, koordineli bir şekilde kafasına atlıyor. iyi inşa edilmiş bir otomatın. Sonsuz bir eşarp takan bir adam, bir yolculuktan zar zor inen ve yıl içinde kalan iki kişiyi ilan eden birinin nedensiz kibirini sergiliyor. Kaba bir sesle Venedik'in 400 km güneyindeki Ljubljana'ya yeni taşınmıştır.
Yankee aksanı her zaman gençliği simüle eder ve köpüklü bir şarabın baş dönmesi kulağa meşru gelmiyor (şarap veya alkollü içki veya Bruno Schulz'un bir kurgusu gibi); Birisinin bir başkasının içeceğine veya infüzyonuna bir damla kademeli zehir damlatması veya uyuyan bir kişiye bir madde enjekte etmesinden kaynaklanıyor gibi görünüyor. Okuyan tek kişi, ağır çekimde bir sayfayı çevirmenin hayalini kuruyor olabilir ve bir rüyanın seviyelerinin bir yaban arısı kovanının kesitiyle karşılaştırılabileceğine inanıyor olabilir.
Yardım kafeleri: Bir şeyden diğerine geçmeyi kolaylaştıran yerlerdir, ancak bir sonraki şey her zaman bir sonraki değildir. Etrafımızı saran şey, okuduğumuz romana yabancı gelir, ta ki bir sermaye diğerini istila ederken kurguyu uzatmaya başlayan bağlamı mıknatıslayıp kaçırmayı başarana kadar. Gizli kaçakçılık. Tıpkı turistlerin kolonileştirdiği bir Paris'te olduğu gibi – Dansçıen son eseri- Patrick Modiano Hâlâ geçmişin şehrine musallat oluyor; yabancı okuru -halka açık sayfaları gözetleyerek- ne kadar yerinden edilmiş olursa olsun kitaplarında bir yakınlığın sığınağını arıyor.
İçinde Chevreuse (Anagram) baş kahraman Jean Bosmans, sanki elimizdeki romanı numaralandırmakla görevliymiş gibi bir romanı başlatıp bitiriyor. Biri tamamen içeriden yazılmıştır – her zaman garanti edilemez. Başarı iki kattır çünkü Modiano bazı gerçekleri elli yıl sonra yeniden yazıyor. Zamanı genişleten bu operasyonun gerektirdiği püf noktaları yüzünden olacak: Yarım saatlik okuma iki gibi geliyor. Bosmans – silüeti, oradan geçen herkese tanıdık gelecektir Ufuk– Bir otelin komodininden kendisine meydan okuyan bir saatle birkaç gün kalıyor.
Kesin bir tarihi olmayan ve kronolojisi daha da az olan anılar, yavaş sayfalar arasında geçiş yapıyor, çıkmaza girmiş karakterler, keşfedilmekten ya da ihanete uğramaktan korkan, ancak nedeni tam olarak belli olmayan karakterler. Sadece tanık oldukları için mi? Kaybolmak ya da kaybolmamak ikilem budur. Bir çocuğun veya gencin korunma eksikliğini ortadan kaldırmak için yeniden ortaya çıkma veya geri dönme yolları gibi. Veya başkalarının üzerinizde ne ölçüde iz bıraktığını doğrulayın.
Modiano saygıdeğer Kardinal de Retz'in yapıcı sabrına sahiptir, ancak bıçağı körelmiş ve moda uygundur pislik. Hayali esneklik, örümcek ağı dokunuşu: “İnsanların sana ne söyleyeceğini zaten bildiğin rüyalar gibi çünkü her şey yeniden başlıyor ve onlar sana başka bir hayatta zaten anlatmışlar.” Bu tür bir fantezi projeksiyonuyla “kişinin kendi hayatını ne kadar hayal edebileceğini” test ediyor.
Her şey Paris değil Modiano Ve Çevrenizin dışındaki geziler teşvik edilir. Perili evlerin ya da Docteur-Kurzenne adlı bir sokağın uğursuz yankısının büyüsüne kapılıyor ve itiliyor (kompulsif dolambaçlı yollarında sık sık ikili bir oyun). Eski ana motifleri çözmenin yeni bir yolu için: şans eseri yeniden buluşma, ezberlenmiş telefon numaraları, eter kokusu, hafıza kaybı ve gizemi. Takma adlar ve takma adlar: “Bir adam gerçek adını taşımıyorsa, bunun nedeni kendinden şüphe duymasıdır.”
Sayfalı bir başucu kitabının adı var Sessiz kalma sanatı, “En çok hayran olduğu, edebiyat dahil her alana uygulanabilen, çok zorlu bir sanat.” Paris'te bir odanın içinde ve dışında çok uzun boylu bir gece kuşu şehirle Memotest oynuyor. Harita bir plandır ve o yürütecin adı Patrick Modiano'dur.
Romanlarını da unutulmayı -önceki romanlarının unutulmasını- temel alarak yazıyor. Dansçı şu gizli konuyu ele alıyor: “Sessizlik sanatını ve dans sanatını eşit derecede iyi uyguladı; Bana göre bu iki sanatın ortak noktaları var.” Bu diğer romanda da evin özelliği ön plana çıkıyor: Yaşamdaki zorunlu sessizlik ve belirsizlik, bilinmeyene geçiş dönemi. Gömüldüğünü sanan, bir başkası tarafından takip edildiğini hisseden insanların ortaya çıkışı, “kendini birine güvenme” riski.
taktiği Modiano: Bir karakteri geçmişine ve diğer hayatlarına en az değinerek rahatsız etmek. Metaforların kendileri bile geri dönüyor: öldüğü sanılan bir yıldızın parıltısı; Asansör o kadar yavaş ki yolcu iki kat arasında duracağından korkuyor. Bu yüzen durumda, bir dokunuş gerçek: Eski editör Maurice Girodias, kahramanı yabancı bir romanı daktilo etmek, düzeltmek ve rötuşlamakla görevlendirir. Bu sırada dansçının bazı kitaplardan kopyaladığı altı çizili pasajlar sayesinde erkek, onu daha yakından tanımanın heyecanına kapılır.
Modiano'nun kadrosu bir tiyatro topluluğu gibi bir kitaptan diğerine gidiyor ve Sarışın bebek (Anagrama) aslında sahne için tasarlanmış bir eser, eski dostların yeniden bir araya gelmesi, bazıları – ya da daha doğrusu hepsi – zaten hayaletli. Başlık, bu suç ortaklarının onlarca yıl önce çaldığı bir şarkıya yanıt veriyor. Okuyucunun, yazarın hafızasının işleyişini kopyalayarak karakterlerin ortaya çıkışlarını ve kaybolmalarını zihinsel olarak kaydettiği, canlandırılmış ve sahnelenmiş bir rüya.
Sarışın bebek Çalışma programı ve onun transkripsiyonudur. Resimleyen Pierre Le-Tan (Modiano'ya karton kapaklı baskıları için en anlamlı kapakları nasıl vereceğini biliyordu ve o güzel kitabın yazarıdır) Gençliğimin Paris'i), parfümler, eldivenler, kabareler için küçük reklamlar içerir. Bir dönemin, başka bir dünyanın dolaylı portresi. Yabancı isimler hoş bir yer değiştirmeye katkıda bulunuyor.
Modiano Bunu görmezden gelmiyor: İki arkadaş bu kadar uzun süre sonra birbirini tanıyamayınca, bu boşluk sahnede başka bir yankı buluyor. (Bu, onun daha zamanında ve uzun uzadıya keşfettiği bir yoldur. Karanlık dükkanlar caddesi, örneğin bir başkasının kimliğine bürünmek veya biri kendisi değilmiş gibi davranarak diğerinin bize kim olduğumuzu anlatması gibi). Modiano bir gölge dedektörüyle dolaşıyorsa, set tasarımcısı Le-Tan çok iyi bir gölgeleme yöneticisi, ıssız mekanların terzisi ve yalnız figürün ustaca ekicisidir.
Aynı zamanda arkasında tarihin sınırlarının hizalandığı Hamelin'in melodisi görevi gören bir şarkıdır. Hafıza şeritli. Güzelce resimlendirilmiş Pierre Le TanOnun hiper-yazılı çizimleri var, çizgileri o kadar kapalı ve iç içe geçmiş ki. Burada ortam hayalet gibi: Le-Tan, zarif bir sessizliğe ve kendi arsasına sahip, mobilyalı bir dairenin ana hatlarını nasıl çizeceğini biliyor. Dedikodu, şüphe ve kan davalarıyla sarmalanmış, daha karanlık bir arkadaş ağı. Çizimler onlara yüz veriyor ve onlara daha fazla rahatlama sağlıyor; Üzücü olmayan (sanat olarak onları küçümsemeyen) tek bir şey bile yok.
Sanki Yok Olan Yerleşik kategorisine aitmiş gibi cansız, gevşek, dalgalanan hayatlar. Bu Le-Tan illüstrasyonları ve Modiano'nun kitaplarının tek bir ortak epigrafı taşıması gerekse bu şu olurdu: “Her biri diğerlerinin hayatında birer kamera hücresidir.” Slayt benzeri varlıklar. Seyreltilmiş veya terk edilmiş sonlar. Yazarı Dora Bruder O, sessiz tanıklarını dikkatli bir şekilde askıya alan az sayıdaki kişiden biridir.
Roman olsa daha iyi Patrick Modiano ikinci el kopyasıyla okunur; Daha başlamadan ona başka bir gölge eşlik ediyor. Okumak yazmaktan daha az gizli bir proje değildir. Birdenbire okuyucu, sanki birkaç şeydeymiş gibi, öğrenilmiş bir dilin içindeymiş gibi hisseder kendini.
Ayrıca bakınız
İki Fransız usta: Patrick Modiano ve Emmanuel Bove
Ayrıca bakınız
Pierre Le-Tan, çalışkan bir hedonistin alışkanlıkları
Yeni bir masa seçen kişi, yanından geçerken yasemin çiçeğini istemeden algılamayı sever. Bir anne ve kızı ikinci dillerinde konuşurken aynı sese sahiptirler. Enstrümanı kadar uzun boylu bir müzisyen – şaka yapmaya cesaret edemiyordu: muhatabı yarı sağır ve herhangi bir şeyi yorumlayacağından korkuyordu – ceketini giyiyor ve kapüşon, koordineli bir şekilde kafasına atlıyor. iyi inşa edilmiş bir otomatın. Sonsuz bir eşarp takan bir adam, bir yolculuktan zar zor inen ve yıl içinde kalan iki kişiyi ilan eden birinin nedensiz kibirini sergiliyor. Kaba bir sesle Venedik'in 400 km güneyindeki Ljubljana'ya yeni taşınmıştır.
Yankee aksanı her zaman gençliği simüle eder ve köpüklü bir şarabın baş dönmesi kulağa meşru gelmiyor (şarap veya alkollü içki veya Bruno Schulz'un bir kurgusu gibi); Birisinin bir başkasının içeceğine veya infüzyonuna bir damla kademeli zehir damlatması veya uyuyan bir kişiye bir madde enjekte etmesinden kaynaklanıyor gibi görünüyor. Okuyan tek kişi, ağır çekimde bir sayfayı çevirmenin hayalini kuruyor olabilir ve bir rüyanın seviyelerinin bir yaban arısı kovanının kesitiyle karşılaştırılabileceğine inanıyor olabilir.
Yardım kafeleri: Bir şeyden diğerine geçmeyi kolaylaştıran yerlerdir, ancak bir sonraki şey her zaman bir sonraki değildir. Etrafımızı saran şey, okuduğumuz romana yabancı gelir, ta ki bir sermaye diğerini istila ederken kurguyu uzatmaya başlayan bağlamı mıknatıslayıp kaçırmayı başarana kadar. Gizli kaçakçılık. Tıpkı turistlerin kolonileştirdiği bir Paris'te olduğu gibi – Dansçıen son eseri- Patrick Modiano Hâlâ geçmişin şehrine musallat oluyor; yabancı okuru -halka açık sayfaları gözetleyerek- ne kadar yerinden edilmiş olursa olsun kitaplarında bir yakınlığın sığınağını arıyor.
İçinde Chevreuse (Anagram) baş kahraman Jean Bosmans, sanki elimizdeki romanı numaralandırmakla görevliymiş gibi bir romanı başlatıp bitiriyor. Biri tamamen içeriden yazılmıştır – her zaman garanti edilemez. Başarı iki kattır çünkü Modiano bazı gerçekleri elli yıl sonra yeniden yazıyor. Zamanı genişleten bu operasyonun gerektirdiği püf noktaları yüzünden olacak: Yarım saatlik okuma iki gibi geliyor. Bosmans – silüeti, oradan geçen herkese tanıdık gelecektir Ufuk– Bir otelin komodininden kendisine meydan okuyan bir saatle birkaç gün kalıyor.
Kesin bir tarihi olmayan ve kronolojisi daha da az olan anılar, yavaş sayfalar arasında geçiş yapıyor, çıkmaza girmiş karakterler, keşfedilmekten ya da ihanete uğramaktan korkan, ancak nedeni tam olarak belli olmayan karakterler. Sadece tanık oldukları için mi? Kaybolmak ya da kaybolmamak ikilem budur. Bir çocuğun veya gencin korunma eksikliğini ortadan kaldırmak için yeniden ortaya çıkma veya geri dönme yolları gibi. Veya başkalarının üzerinizde ne ölçüde iz bıraktığını doğrulayın.
Modiano saygıdeğer Kardinal de Retz'in yapıcı sabrına sahiptir, ancak bıçağı körelmiş ve moda uygundur pislik. Hayali esneklik, örümcek ağı dokunuşu: “İnsanların sana ne söyleyeceğini zaten bildiğin rüyalar gibi çünkü her şey yeniden başlıyor ve onlar sana başka bir hayatta zaten anlatmışlar.” Bu tür bir fantezi projeksiyonuyla “kişinin kendi hayatını ne kadar hayal edebileceğini” test ediyor.
Her şey Paris değil Modiano Ve Çevrenizin dışındaki geziler teşvik edilir. Perili evlerin ya da Docteur-Kurzenne adlı bir sokağın uğursuz yankısının büyüsüne kapılıyor ve itiliyor (kompulsif dolambaçlı yollarında sık sık ikili bir oyun). Eski ana motifleri çözmenin yeni bir yolu için: şans eseri yeniden buluşma, ezberlenmiş telefon numaraları, eter kokusu, hafıza kaybı ve gizemi. Takma adlar ve takma adlar: “Bir adam gerçek adını taşımıyorsa, bunun nedeni kendinden şüphe duymasıdır.”
Sayfalı bir başucu kitabının adı var Sessiz kalma sanatı, “En çok hayran olduğu, edebiyat dahil her alana uygulanabilen, çok zorlu bir sanat.” Paris'te bir odanın içinde ve dışında çok uzun boylu bir gece kuşu şehirle Memotest oynuyor. Harita bir plandır ve o yürütecin adı Patrick Modiano'dur.
Romanlarını da unutulmayı -önceki romanlarının unutulmasını- temel alarak yazıyor. Dansçı şu gizli konuyu ele alıyor: “Sessizlik sanatını ve dans sanatını eşit derecede iyi uyguladı; Bana göre bu iki sanatın ortak noktaları var.” Bu diğer romanda da evin özelliği ön plana çıkıyor: Yaşamdaki zorunlu sessizlik ve belirsizlik, bilinmeyene geçiş dönemi. Gömüldüğünü sanan, bir başkası tarafından takip edildiğini hisseden insanların ortaya çıkışı, “kendini birine güvenme” riski.
taktiği Modiano: Bir karakteri geçmişine ve diğer hayatlarına en az değinerek rahatsız etmek. Metaforların kendileri bile geri dönüyor: öldüğü sanılan bir yıldızın parıltısı; Asansör o kadar yavaş ki yolcu iki kat arasında duracağından korkuyor. Bu yüzen durumda, bir dokunuş gerçek: Eski editör Maurice Girodias, kahramanı yabancı bir romanı daktilo etmek, düzeltmek ve rötuşlamakla görevlendirir. Bu sırada dansçının bazı kitaplardan kopyaladığı altı çizili pasajlar sayesinde erkek, onu daha yakından tanımanın heyecanına kapılır.
Modiano'nun kadrosu bir tiyatro topluluğu gibi bir kitaptan diğerine gidiyor ve Sarışın bebek (Anagrama) aslında sahne için tasarlanmış bir eser, eski dostların yeniden bir araya gelmesi, bazıları – ya da daha doğrusu hepsi – zaten hayaletli. Başlık, bu suç ortaklarının onlarca yıl önce çaldığı bir şarkıya yanıt veriyor. Okuyucunun, yazarın hafızasının işleyişini kopyalayarak karakterlerin ortaya çıkışlarını ve kaybolmalarını zihinsel olarak kaydettiği, canlandırılmış ve sahnelenmiş bir rüya.
Sarışın bebek Çalışma programı ve onun transkripsiyonudur. Resimleyen Pierre Le-Tan (Modiano'ya karton kapaklı baskıları için en anlamlı kapakları nasıl vereceğini biliyordu ve o güzel kitabın yazarıdır) Gençliğimin Paris'i), parfümler, eldivenler, kabareler için küçük reklamlar içerir. Bir dönemin, başka bir dünyanın dolaylı portresi. Yabancı isimler hoş bir yer değiştirmeye katkıda bulunuyor.
Modiano Bunu görmezden gelmiyor: İki arkadaş bu kadar uzun süre sonra birbirini tanıyamayınca, bu boşluk sahnede başka bir yankı buluyor. (Bu, onun daha zamanında ve uzun uzadıya keşfettiği bir yoldur. Karanlık dükkanlar caddesi, örneğin bir başkasının kimliğine bürünmek veya biri kendisi değilmiş gibi davranarak diğerinin bize kim olduğumuzu anlatması gibi). Modiano bir gölge dedektörüyle dolaşıyorsa, set tasarımcısı Le-Tan çok iyi bir gölgeleme yöneticisi, ıssız mekanların terzisi ve yalnız figürün ustaca ekicisidir.
Aynı zamanda arkasında tarihin sınırlarının hizalandığı Hamelin'in melodisi görevi gören bir şarkıdır. Hafıza şeritli. Güzelce resimlendirilmiş Pierre Le TanOnun hiper-yazılı çizimleri var, çizgileri o kadar kapalı ve iç içe geçmiş ki. Burada ortam hayalet gibi: Le-Tan, zarif bir sessizliğe ve kendi arsasına sahip, mobilyalı bir dairenin ana hatlarını nasıl çizeceğini biliyor. Dedikodu, şüphe ve kan davalarıyla sarmalanmış, daha karanlık bir arkadaş ağı. Çizimler onlara yüz veriyor ve onlara daha fazla rahatlama sağlıyor; Üzücü olmayan (sanat olarak onları küçümsemeyen) tek bir şey bile yok.
Sanki Yok Olan Yerleşik kategorisine aitmiş gibi cansız, gevşek, dalgalanan hayatlar. Bu Le-Tan illüstrasyonları ve Modiano'nun kitaplarının tek bir ortak epigrafı taşıması gerekse bu şu olurdu: “Her biri diğerlerinin hayatında birer kamera hücresidir.” Slayt benzeri varlıklar. Seyreltilmiş veya terk edilmiş sonlar. Yazarı Dora Bruder O, sessiz tanıklarını dikkatli bir şekilde askıya alan az sayıdaki kişiden biridir.
Roman olsa daha iyi Patrick Modiano ikinci el kopyasıyla okunur; Daha başlamadan ona başka bir gölge eşlik ediyor. Okumak yazmaktan daha az gizli bir proje değildir. Birdenbire okuyucu, sanki birkaç şeydeymiş gibi, öğrenilmiş bir dilin içindeymiş gibi hisseder kendini.
Ayrıca bakınız
İki Fransız usta: Patrick Modiano ve Emmanuel Bove
Ayrıca bakınız
Pierre Le-Tan, çalışkan bir hedonistin alışkanlıkları