Yazma hakkında yazan yazarların türü zengindir, çeşitlidir ve bir paradoks üzerine kurulmuştur: Yazılarının nereden geldiğini çok iyi bilen ciddi bir yazarla hiç tanışmadım ve bu yüzden çoğu kişi, yazının onları yarı yolda bırakacağı yönündeki ısrarlı korkuyla yaşıyor. herhangi bir an. Ancak, kariyerlerinin bir noktasında büyük çoğunluk bir atölye çalışması yapmayı veya doğrudan öğretmenlik yapmayı başarıyor. “Yaratıcı Yazarlık” resmi sınıflarda. Bugün, eğer yabancı öğretmenlere, misafir yurtlara, TED sınıflarına, sanal çalıştaylara vb. davetleri dikkate alırsak, söz konusu öğretimin küçük bir endüstrisinden, iyice küreselleşmiş bir endüstriden bile bahsedebiliriz.
Bu yönlendirilmiş (ve yüklü) yaratıcılık patlamasının erdemleri tartışılabilir, ancak en iyi huylu sonuçlardan biri, makaleler gibi kitapların çoğalması olmalıdır. Lydia Davisherhangi biri Yağmurda Gölette Yüzmekile ilgili George Saundersmakalelere veya derslere dayalı yeni koleksiyonlar. Gece bir atile ilgili Amina Cain, kesinlikle bu türe giriyor ama biraz farklı bir şekilde; Derslerden veya atölyelerden kaynaklanmadı ama en azından yazara göre neredeyse tesadüfen ortaya çıktı: “Planlamadan bir tür günlük yazdım. Ağırlık vermeden. Bir kurgu günlüğü. Bu neyse o?”.
Yazmayla ilgili her iyi kitap gibi, bu da aslında yazma eylemiyle ilgili değil, ki bu da ne mutlu ki yapay zeka için bile bir sır olarak kalıyor, okumayla ilgili. Bu küçük makale koleksiyonunda, Kabil Okuma kaslarınızı çalıştırın. Okuduklarına ve Kaliforniya dağlarında yaşadığı deneyimlere dayanarak, bir galerideki iyi asılı tablolar gibi birbirini besleyen yansıma zincirleri oluşturuyor.
Kabul etmek gerekir ki kitabın bazı okurları rahatsız edebilecek birçok yönü var; kabul edilmemiş bir ayrıcalık düzeyi vardır; Örneğin, Kaliforniya dağlarında güzel bir manzaraya sahip bir ev ucuza gelmemeli ve sanatçıların ve yazarların “arkadaşlarından” bahsetmesi ayrıcalıklı havayı alt üst edecek hiçbir şey yapmazken, ton bazen çok kaçamak ve bazen de kaprislidir – ışık. Yukarıda alıntıladığımız ifadenin samimiyetsizliği buna güzel bir örnektir; Hiçbir yazar tesadüfen bir şey yazmaz; ancak çoğu kişi bu potansiyel kusurların önemli anlarla, akılda kalan cümlelerle, güzel görüntülerle ve orijinal düşüncelerle dengelendiğini görecektir.
Örneğin, anlatının rolüne ilişkin tartışması gerçekten ilginç; çağdaş yazımda bu kadar net bir şekilde tanımlandığını görmediğim yükselen bir eğilimi yakalıyor: “Yazar olmama rağmen, ilk başta beni çeken şey her zaman dil olmuyor. Yeni bir hikayeye başladığımda genellikle ortamdan başlarım. Olay örgüsünden, diyalogdan önce, her şeyden önce hikayenin nerede geçeceğini görmeye başlıyorum ve ardından anlatının sesiyle ilgileniyorum… Karakteri ve manzarayı benzer veya birbirine bağımlı şeyler olarak düşünmeye başlıyorum.”
Karanlıkla ilgili bölüm tüm kitabın tarzı hakkında iyi bir fikir verir: Edebi bir dürtünün ardından Cain, gece sahnelerinin yer aldığı tabloları araştırmaya başlar. Bunları rahatlatıcı bulduğuna şaşırıyor; Bu tepkiyi ve genel olarak karanlığın bu temsillerini keşfetmek bizi Calvino, Woolf, Borges, Toni Morrison, Tanizaki, Kazuo Ishiguro ve bazı sanatçıların okumalarına götürüyor.
Bu hafif bir tur; yalnızca birkaç sayfada gerçekleşiyor ve buna hiç şüphe yok Kabilkendisinin de itiraf ettiği gibi hikayeye karşı bir zaafı var ama sonuçta teşvik edici; Günün sonunda bu tür bir kitabın amacı okuyucuyu kendi başına araştırmaya devam etmeye motive etmek olmalıdır. Ebedi okuyucu Borges'in birkaç kez ortaya çıkması boşuna değil. Diğer araştırmalar kar temsillerine, kadınlar arasındaki dostluğa, iyi bir unvan bulma sanatına, evcil hayvanlara ve daha fazlasına odaklanır, ancak altta yatan konu her zaman iyi bir yaratıcı okumanın bize sunabileceği zevk, heyecan ve aydınlanmadır.
Gece bir at: yazmak hakkında, Amina Cain. Çevrildi Yazan: Jazmina Barrera. Fiordo Editörleri, 104 sayfa. 16.000$
Ayrıca bakınız
Paul Auster, pahalı New York cicerone
Ayrıca bakınız
Lydia Davis, kısa ve uzun mesafe arasında
Bu yönlendirilmiş (ve yüklü) yaratıcılık patlamasının erdemleri tartışılabilir, ancak en iyi huylu sonuçlardan biri, makaleler gibi kitapların çoğalması olmalıdır. Lydia Davisherhangi biri Yağmurda Gölette Yüzmekile ilgili George Saundersmakalelere veya derslere dayalı yeni koleksiyonlar. Gece bir atile ilgili Amina Cain, kesinlikle bu türe giriyor ama biraz farklı bir şekilde; Derslerden veya atölyelerden kaynaklanmadı ama en azından yazara göre neredeyse tesadüfen ortaya çıktı: “Planlamadan bir tür günlük yazdım. Ağırlık vermeden. Bir kurgu günlüğü. Bu neyse o?”.
Yazmayla ilgili her iyi kitap gibi, bu da aslında yazma eylemiyle ilgili değil, ki bu da ne mutlu ki yapay zeka için bile bir sır olarak kalıyor, okumayla ilgili. Bu küçük makale koleksiyonunda, Kabil Okuma kaslarınızı çalıştırın. Okuduklarına ve Kaliforniya dağlarında yaşadığı deneyimlere dayanarak, bir galerideki iyi asılı tablolar gibi birbirini besleyen yansıma zincirleri oluşturuyor.
Kabul etmek gerekir ki kitabın bazı okurları rahatsız edebilecek birçok yönü var; kabul edilmemiş bir ayrıcalık düzeyi vardır; Örneğin, Kaliforniya dağlarında güzel bir manzaraya sahip bir ev ucuza gelmemeli ve sanatçıların ve yazarların “arkadaşlarından” bahsetmesi ayrıcalıklı havayı alt üst edecek hiçbir şey yapmazken, ton bazen çok kaçamak ve bazen de kaprislidir – ışık. Yukarıda alıntıladığımız ifadenin samimiyetsizliği buna güzel bir örnektir; Hiçbir yazar tesadüfen bir şey yazmaz; ancak çoğu kişi bu potansiyel kusurların önemli anlarla, akılda kalan cümlelerle, güzel görüntülerle ve orijinal düşüncelerle dengelendiğini görecektir.
Örneğin, anlatının rolüne ilişkin tartışması gerçekten ilginç; çağdaş yazımda bu kadar net bir şekilde tanımlandığını görmediğim yükselen bir eğilimi yakalıyor: “Yazar olmama rağmen, ilk başta beni çeken şey her zaman dil olmuyor. Yeni bir hikayeye başladığımda genellikle ortamdan başlarım. Olay örgüsünden, diyalogdan önce, her şeyden önce hikayenin nerede geçeceğini görmeye başlıyorum ve ardından anlatının sesiyle ilgileniyorum… Karakteri ve manzarayı benzer veya birbirine bağımlı şeyler olarak düşünmeye başlıyorum.”
Karanlıkla ilgili bölüm tüm kitabın tarzı hakkında iyi bir fikir verir: Edebi bir dürtünün ardından Cain, gece sahnelerinin yer aldığı tabloları araştırmaya başlar. Bunları rahatlatıcı bulduğuna şaşırıyor; Bu tepkiyi ve genel olarak karanlığın bu temsillerini keşfetmek bizi Calvino, Woolf, Borges, Toni Morrison, Tanizaki, Kazuo Ishiguro ve bazı sanatçıların okumalarına götürüyor.
Bu hafif bir tur; yalnızca birkaç sayfada gerçekleşiyor ve buna hiç şüphe yok Kabilkendisinin de itiraf ettiği gibi hikayeye karşı bir zaafı var ama sonuçta teşvik edici; Günün sonunda bu tür bir kitabın amacı okuyucuyu kendi başına araştırmaya devam etmeye motive etmek olmalıdır. Ebedi okuyucu Borges'in birkaç kez ortaya çıkması boşuna değil. Diğer araştırmalar kar temsillerine, kadınlar arasındaki dostluğa, iyi bir unvan bulma sanatına, evcil hayvanlara ve daha fazlasına odaklanır, ancak altta yatan konu her zaman iyi bir yaratıcı okumanın bize sunabileceği zevk, heyecan ve aydınlanmadır.
Gece bir at: yazmak hakkında, Amina Cain. Çevrildi Yazan: Jazmina Barrera. Fiordo Editörleri, 104 sayfa. 16.000$
Ayrıca bakınız
Paul Auster, pahalı New York cicerone
Ayrıca bakınız
Lydia Davis, kısa ve uzun mesafe arasında