Bir dans sanatçısının bedeni, eserinin arşivi olabilir mi? Geçmişten yeni hediyeler nasıl yaratılır? Çağımız ve onların yeniye olan merakı, olgunluk aşamasındaki dansçılar ve yaratıcılarla nasıl bağlantılı? Bu sorular ve olası cevaplarından bazıları dizide kesişiyor Zaman Oyunufigürü ve eserinin kutlanması Margarita Bali -esansiyel Arjantinli sanatçı, Nucleodanza'nın yaratıcısı ve video dansının öncüsü ülkemizde Teatro Cervantes tarafından sunulmaktadır.
81 yaşındaki Margarita, fiziksel ve sembolik olarak teklifin merkezi olmak üzere sahneye geri dönüyor. Gerardo Litvak (Bali ile birlikte çalışmanın ortak yazarı ve ortak yönetmeni), müzikal yaratım ve ses tasarımı Gabriel Gendin'e, Bali videolarının tasarımı ve prodüksiyonu, Eli Sirlin'e ait ışıklandırma, Mónica Toschi'ye ait kostümler ve Graciela Galán'a ait set tasarımı.
Sürüş konseptlerinden biri Zaman Oyunu Bu, bedenin bir arşiv olduğu fikridir. Litvak'ın dediği gibi “duyusal, duygusal, entelektüel ve kinetik deneyimlerin değerli olduğu yer.” Bali, bu keşfin devreye giren tüm yönlerini özetliyor (görünüşe göre paradoks). “Başlangıçta” diyor, “bedensel, kaslı, bilinçsiz arşiv. Beynin yıllar sonra sakladığı bazı eserlerin belirli hareketlerinin hafızasıdır, sanki uykuda gibidirler, prova ile bunları kopyalamak, yaşın mesafelerini aşmak mümkündür. Enerji ve ruh orada. Sonra geçmişi fotoğraf ve videolarla yeniden yaratmak, o materyallerle yeni hediyeler üretmek var. Bu formattaki en ilginç şey, Gerardo'nun bu anıları doğaçlama yapmak ve yeni hareketler ve teatral durumlar yaratmak için kullanma konusundaki ısrarıydı. Ve son olarak, fotoğrafların projeksiyonları, işlerin videoları, video danslarından parçalarla uygulanan, tüm bu görsel malzemenin sahnedeki eylemlerimle diyalog kurmasını sağlamaya çalışan gerçek, daha resmi bir arşiv var.
“Zaman Oyunu”nun itici konseptlerinden biri de bedenin bir arşiv olduğu fikridir. Fotoğraf: A. Garelli/ TNC.
Aynı zamanda tanınmış bir koreograf, yönetmen, öğretmen ve sanatçı olan Litvak, aksiyonun çizgilerini belirliyor. “Çalışmayı, Margarita'nın sanatsal üretiminin inşasında kullandığı ana fikir ve malzemeleri kapsayan üç eksene göre yapılandırıyoruz: manzara çalışmaları, görsel-işitsel evren ve plastik sanatlar. Bu eksenler, çalışma boyunca farklı sahnelerde ortaya çıkan yeni olası hikayeler yaratmak için beslenen, zorlanan ve etkileşime giren, çalışmalarında yer alan farklı temalar alınarak geliştirildi” diye açıklıyor.
– Teklif nasıl ortaya çıktı?
–Litvak: Zaman Oyunu Uzun zamandır kendime sorduğum bir soru olarak doğdum: Olgun profesyonel dansçılar nerede? Belirli bir yaşta sahneden ayrılan profesyonel dansçılara ne olur? Sosyo-kültürel ortamımızın gençliği, yeni, belli hareket biçimlerini ön planda tuttuğunu, ileri yaşlarda tecrübe ve olgunluk kazanılacağı varsayıldığında çok sayıda profesyonel dansçıyı görünmez kıldığını anladım.
Margarita'yı son eserlerinde dans ettiği için tanıyordum [integró como bailarín la compañía Nucleodanza]Birkaç yıl önce onu sahnede görmüştüm ve ona bu teklifle yaklaşabileceğimi düşünmüştüm. Kariyerinin bir kısmını anlatırken çalışmalarından bazı kesitler gösterdiği bir retrospektif izlemiştim. Bu deneyim bende yankı uyandırdı ve orada düşündüklerimin olası bir tohumunu gördüm. İki yıllık çalışma, paylaşım ve testlerle tüm bu yoğun ve verimli sürecin sentezine ulaştık.
–Yaratıcılığı bu sınırları aşan bir sanatçının eserini sahnede sergilemek ne gibi zorluklar yaratır?
–Litvak: Mekanın, eserdeki farklı olayların basıldığı boş bir sayfa olması fikrinden yola çıkarak, sahneyi, çeşitli görsel-işitsel evrenlerin yaratımını eserin bedeniyle diyaloga sokan farklı düzlemlerin bir kompozisyonu olarak düşünüyoruz. sanatçı sahnede.
Eser, Margarita'nın farklı rollerini devreye sokuyor: dansçı, koreograf, görsel sanatçı ve kendi prodüksiyonunun izleyicisi. Sahnedeki beden ve görsel-işitsel materyaller, geçmişi ve anıları bugünü yaratacak arşivler olarak çağıran çok sayıda anlam katmanı üreten bir iklimler ve durumlar ağı yaratıyor.
Eser, Margarita'nın farklı rollerini devreye sokuyor: dansçı, koreograf, görsel sanatçı ve kendi prodüksiyonunun izleyicisi. Fotoğraf: A. Garelli/ TNC
Biyolog ve dansçı
Beden, sanatçının yolculuğunu bir kara kutu gibi tutan yerse, Bali'deki beden de çok yönlü bir çocukluk, sporla iç içe geçen bir ergenlik, bilime yönelen bir gençlik ve yetişkinlik döneminde başlayan sıra dışı deneyimlere ve benzersiz bir gidişata sahiptir. sanata adanmış. Margarita şunları söylüyor: “Kızken bilimi, matematiği ve biyolojiyi seviyordum ve okulda spor yapıyordum. Kesin Bilimler Fakültesi'nde Fizik ve Biyoloji'yi seçtim ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Berkeley Kaliforniya Üniversitesi'nden biyolog olarak mezun oldum. Mezun olmak için iki beden eğitimi dersi almak zorunda kaldım, ilk kez Modern Dans'ı denedim, beni tamamen ele geçirdi, sanatsal bir enstrüman olarak beden, ne keyif… ne güzel bir kombinasyon! Ve oradan durmadım, adım adım ilerleyen büyüleyici bir süreçti.”
–Peki bu eğitim yaratıcı gelişiminizi nasıl etkiledi?
–Bali: Her şey bir büyüme süreciydi ve olmaya devam ediyor ve belki de kelime araştırmadır. İlk çalışmalarım şunlardı: Crinoideos, Nocturno y Holothurnio, Sonik İklimler, Biyosfer: Böcekleri tamamen terk etmemiştim… Onlarla dans ettim. Daha sonra diğer dans yaratıcılarıyla tanıştım: Araiz, Stekelman, Itelman, Tambutti, Deutsch; oyunculuktan, başkalarını yorumlamaktan büyülendim.
“Bilimsel geçmişimin” belki de en somut uygulaması gerekli teknolojik araçlardan korkmamak, video düzenleme programlarını kılavuzlarla kendi başıma öğrenmek, kendimi güncellemektir. Ve doğaçlamanın spontane ve özgün doğasına önem vermekten vazgeçmeden, dansçıların zamanlarını ve mekansal rotalarını titizlikle planlayarak bir eseri yapılandırmanın yolu da belki.
*Zaman Oyunu Perşembe'den Pazar'a kadar saat 18.00'de Libertad 815'teki Teatro Cervantes'te sunulmaktadır.
81 yaşındaki Margarita, fiziksel ve sembolik olarak teklifin merkezi olmak üzere sahneye geri dönüyor. Gerardo Litvak (Bali ile birlikte çalışmanın ortak yazarı ve ortak yönetmeni), müzikal yaratım ve ses tasarımı Gabriel Gendin'e, Bali videolarının tasarımı ve prodüksiyonu, Eli Sirlin'e ait ışıklandırma, Mónica Toschi'ye ait kostümler ve Graciela Galán'a ait set tasarımı.
Sürüş konseptlerinden biri Zaman Oyunu Bu, bedenin bir arşiv olduğu fikridir. Litvak'ın dediği gibi “duyusal, duygusal, entelektüel ve kinetik deneyimlerin değerli olduğu yer.” Bali, bu keşfin devreye giren tüm yönlerini özetliyor (görünüşe göre paradoks). “Başlangıçta” diyor, “bedensel, kaslı, bilinçsiz arşiv. Beynin yıllar sonra sakladığı bazı eserlerin belirli hareketlerinin hafızasıdır, sanki uykuda gibidirler, prova ile bunları kopyalamak, yaşın mesafelerini aşmak mümkündür. Enerji ve ruh orada. Sonra geçmişi fotoğraf ve videolarla yeniden yaratmak, o materyallerle yeni hediyeler üretmek var. Bu formattaki en ilginç şey, Gerardo'nun bu anıları doğaçlama yapmak ve yeni hareketler ve teatral durumlar yaratmak için kullanma konusundaki ısrarıydı. Ve son olarak, fotoğrafların projeksiyonları, işlerin videoları, video danslarından parçalarla uygulanan, tüm bu görsel malzemenin sahnedeki eylemlerimle diyalog kurmasını sağlamaya çalışan gerçek, daha resmi bir arşiv var.
“Zaman Oyunu”nun itici konseptlerinden biri de bedenin bir arşiv olduğu fikridir. Fotoğraf: A. Garelli/ TNC.
Aynı zamanda tanınmış bir koreograf, yönetmen, öğretmen ve sanatçı olan Litvak, aksiyonun çizgilerini belirliyor. “Çalışmayı, Margarita'nın sanatsal üretiminin inşasında kullandığı ana fikir ve malzemeleri kapsayan üç eksene göre yapılandırıyoruz: manzara çalışmaları, görsel-işitsel evren ve plastik sanatlar. Bu eksenler, çalışma boyunca farklı sahnelerde ortaya çıkan yeni olası hikayeler yaratmak için beslenen, zorlanan ve etkileşime giren, çalışmalarında yer alan farklı temalar alınarak geliştirildi” diye açıklıyor.
– Teklif nasıl ortaya çıktı?
–Litvak: Zaman Oyunu Uzun zamandır kendime sorduğum bir soru olarak doğdum: Olgun profesyonel dansçılar nerede? Belirli bir yaşta sahneden ayrılan profesyonel dansçılara ne olur? Sosyo-kültürel ortamımızın gençliği, yeni, belli hareket biçimlerini ön planda tuttuğunu, ileri yaşlarda tecrübe ve olgunluk kazanılacağı varsayıldığında çok sayıda profesyonel dansçıyı görünmez kıldığını anladım.
Margarita'yı son eserlerinde dans ettiği için tanıyordum [integró como bailarín la compañía Nucleodanza]Birkaç yıl önce onu sahnede görmüştüm ve ona bu teklifle yaklaşabileceğimi düşünmüştüm. Kariyerinin bir kısmını anlatırken çalışmalarından bazı kesitler gösterdiği bir retrospektif izlemiştim. Bu deneyim bende yankı uyandırdı ve orada düşündüklerimin olası bir tohumunu gördüm. İki yıllık çalışma, paylaşım ve testlerle tüm bu yoğun ve verimli sürecin sentezine ulaştık.
–Yaratıcılığı bu sınırları aşan bir sanatçının eserini sahnede sergilemek ne gibi zorluklar yaratır?
–Litvak: Mekanın, eserdeki farklı olayların basıldığı boş bir sayfa olması fikrinden yola çıkarak, sahneyi, çeşitli görsel-işitsel evrenlerin yaratımını eserin bedeniyle diyaloga sokan farklı düzlemlerin bir kompozisyonu olarak düşünüyoruz. sanatçı sahnede.
Eser, Margarita'nın farklı rollerini devreye sokuyor: dansçı, koreograf, görsel sanatçı ve kendi prodüksiyonunun izleyicisi. Sahnedeki beden ve görsel-işitsel materyaller, geçmişi ve anıları bugünü yaratacak arşivler olarak çağıran çok sayıda anlam katmanı üreten bir iklimler ve durumlar ağı yaratıyor.
Biyolog ve dansçı
Beden, sanatçının yolculuğunu bir kara kutu gibi tutan yerse, Bali'deki beden de çok yönlü bir çocukluk, sporla iç içe geçen bir ergenlik, bilime yönelen bir gençlik ve yetişkinlik döneminde başlayan sıra dışı deneyimlere ve benzersiz bir gidişata sahiptir. sanata adanmış. Margarita şunları söylüyor: “Kızken bilimi, matematiği ve biyolojiyi seviyordum ve okulda spor yapıyordum. Kesin Bilimler Fakültesi'nde Fizik ve Biyoloji'yi seçtim ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki Berkeley Kaliforniya Üniversitesi'nden biyolog olarak mezun oldum. Mezun olmak için iki beden eğitimi dersi almak zorunda kaldım, ilk kez Modern Dans'ı denedim, beni tamamen ele geçirdi, sanatsal bir enstrüman olarak beden, ne keyif… ne güzel bir kombinasyon! Ve oradan durmadım, adım adım ilerleyen büyüleyici bir süreçti.”
–Peki bu eğitim yaratıcı gelişiminizi nasıl etkiledi?
–Bali: Her şey bir büyüme süreciydi ve olmaya devam ediyor ve belki de kelime araştırmadır. İlk çalışmalarım şunlardı: Crinoideos, Nocturno y Holothurnio, Sonik İklimler, Biyosfer: Böcekleri tamamen terk etmemiştim… Onlarla dans ettim. Daha sonra diğer dans yaratıcılarıyla tanıştım: Araiz, Stekelman, Itelman, Tambutti, Deutsch; oyunculuktan, başkalarını yorumlamaktan büyülendim.
“Bilimsel geçmişimin” belki de en somut uygulaması gerekli teknolojik araçlardan korkmamak, video düzenleme programlarını kılavuzlarla kendi başıma öğrenmek, kendimi güncellemektir. Ve doğaçlamanın spontane ve özgün doğasına önem vermekten vazgeçmeden, dansçıların zamanlarını ve mekansal rotalarını titizlikle planlayarak bir eseri yapılandırmanın yolu da belki.
*Zaman Oyunu Perşembe'den Pazar'a kadar saat 18.00'de Libertad 815'teki Teatro Cervantes'te sunulmaktadır.